Als lijden toeslaat

Leven na de dood?!?!

Ik geloof wel dat er iets is. Ik weet niet precies wat maar ik denk niet dit het hierna gedaan is. Ik geloof erin dat er een hemel is waar we elkaar allemaal terugzien. Ik hoop toch dat er iets is. Er is wel nog niemand teruggekomen na zijn dood dus moet het er precies wel goed zijn, waar ze ook zijn. Maar dan denk ik soms ook, is het daar dan niet overbevolkt? Want in al die tijd dat de mensheid bestaat zijn er toch wel al veel doden gevallen. En zitten er daar dan ook nog ridders? Onbeantwoorde levensvragen...

Ik geloof niet in reïncarnatie. Want dan zou iedereen gewoon telkens opnieuw terugkomen en leven we eigenlijk onbewust altijd, met dezelfde zielen. Of terugkomen in een dier. Zouden we dan beseffen dat we eigenlijk een mens waren. Neen, hierin geloof ik niet.

Is er een hel? Sowieso verdient niet iedereen het om naar de hemel te gaan, maar of er dan een hel is waar ze gekweld worden, dat denk ik niet. 

De vraag of er leven na de dood is, is voor iedereen anders. Ook zitten er grote verschillende bij de verschillende geloven. Ik denk dat het vooral iets persoonlijks is. Waarin je wil geloven.


http://www.kerkindenhaag.nl/bijbels-qrs/bijbels-qrs-hemelvaardig/

Vijf fasen van rouwen: Omgaan met verlies.

Iedereen rouwt op een andere manier. Het is zo verschillend. Maar het is wel vaak zo dat iedereen enkele fases overloopt tijdens het proces. Elisabeth Kübler-Ross onderscheidde vijf fasen van rouw.

1. Ontkenning: 'Dit gebeurt niet met mij'. 
2. Marchanderen: 'Ik beloof een betere persoon te worden als...'
3. Woede: 'Waarom met mij?'
4. Verdriet en depressie: 'Ik geef het op.'
5. Aanvaarding: 'Ik ga verder met mijn leven.'

Ik denk wel dat iedereen deze fases herkent. Het is iets dat je misschien herkent bij andere in hun rouwproces maar misschien herken je ook zaken die je zelf voelde tijdens een rouwproces.

Ik herken ook wel enkele fases. Ik heb nog niet heel erg moeten rouwen om iemand, maar toen mijn papa in coma lag zei ik ook wel de reactie 'Ik beloof een betere persoon te worden als je papa terugbrengt.' Want het verlies dat ik toen had was geen vaderfiguur thuis hebben. 


http://www.inmemoriam-decoraties.nl/c-2982004/over-rouwverwerking/

Bron: http://www.kublerrossvlaanderen.be/?item=1_de_vijf_fasen_van_rouw

Geraadpleegd op 16 december 2016.

Het einde nadert...

In de video op volgende link verteld een dame hoe ze haar levenseinde ziet.

http://www.checkpointtv.be/v/anne/

Ze koos ervoor om niet opnieuw een chemo behandeling te ondergaan. Ze was op dat moment een levensgenieter. Eerlijk, ik zou niet in haar schoenen willen staan. Ze wist dat ze niet lang meer te leven had en toch kon ze genieten van alle momenten die ze toen nog beleefd had.

Ze vertelt in de video hoe zij God ervaart. Ze ziet God als liefde. Maar als ik stervende zou zijn zou ik God niet zien als liefde. Ik zou eerder kwaad zijn op God. Zo jong en opnieuw moeten vechten tegen kanker, zo jong en weten dat je gaat sterven. Maar ze kiest er dan ook zelf voor om niet opnieuw de strijd aan te gaan, terwijl ik dit zeker wel zou proberen. Want dan zou ik kunnen zeggen, ik heb het tenminste geprobeerd.

Ik vind het wel sterk van haar dat ze deze stap zet. Wel zit ik nog met waarom vragen. Maar dit is omdat ik persoonlijk zou vechten om de ziekte tegen te gaan. Het is een eigen keuze die ze gemaakt heeft. Ik denk wel dat het ook voor haar omgeving lastig moest zijn om in deze keuze mee te gaan. Want niet alleen Anne leed, ook haar omgeving leed mee. Ze zagen Anne langzaam aan aftakelen.

Deze dame heeft veel respect van mij verdient. Het is een sterke dame die ook verteld hoe ze herinnerd wil worden. Jammer genoeg is ze al gestorven. Hopelijk wordt ze door haar vrienden herinnerd zoals ze herinnert wilde worden.

Mensen laten lijden...

Anderen laten lijden vind ik gruwelijk. In de video vertellen verschillende mensen hoe ze geleden hebben. Hoeveel pijn ze hadden tijdens de verschillende martelingen. Ik vind het vreselijk dat er nog steeds zulke zaken voorkomen in onze wereld. "Martelingen zijn zo elfde eeuw."

Mensen die anderen laten lijden moeten toch zelf ook lijden. Ze moeten toch een wrang gevoel hebben wanneer ze dit doen. In de film The Passion zie je sommige beulen die Jezus martelen wel even twijfelen, maar ze voeren toch de commando's uit.

De beulen zijn ook (bijna) altijd vermomd. Ze dragen een masker omdat ze niet herkend willen worden. Ze hebben misschien schrik omdat anderen hetzelfde met hen zouden doen. Net omdat ze misschien zelf beseffen dat het wreed is wat ze andere mensen aandoen.

Het is onmenselijk!

http://nos.nl/video/391198-hossam-13-ze-trokken-mijn-nagels-uit.html

The Passion ~ Lijdensweg van Jezus

Deze film, hoe wreed hij soms ook is, vind ik een mooie film. Het is een film waarin je ziet hoe Jezus geleden heeft. Maar ook wel wat meer. Eigenlijk zou het leuk zijn om alle verhalen uit de bijbel verfilmd te zien. Het zou ook meer bekeken worden dan dat de bijbel gelezen wordt. Ik heb deze film al meermaals gezien en het blijf me boeien, en ik zeg het opnieuw, hoe wreed hij ook is.

[AMBI Distribution]. (2013, 6 juni). The Passion of the Christ - HD (Trailer) [film]. Opgevraagd van http://www.youtube.com

https://www.youtube.com/watch?v=4Aif1qEB_JU

Allerzielen

In deze video wordt op een eenvoudige manier verteld hoe wij onze doden herdenken. Maar ik vind het persoonlijk maar zielig dat we daar speciaal één dag voor hebben. Ik denk op andere moment ook aan mijn overleden opa (de enige die ik gekend heb). Ik denk aan hem op moment wanneer je met je familie zaken viert. Vaak wordt er alleen dan eens naar de graven gegaan. Maar ik kan eerlijk zeggen dat ik de laatste vijf jaar mijn opa's graf niet bezocht heb. Ik zou zelfs niet weten waar hij ligt. Ik denk liever eens aan de leuke momenten die we samen beleefd hebben, eens kijken naar de foto's die we samen hebben. Ik heb één leuke herinnering die me nog altijd doet lachen. Toen mijn opa een vals gebit had wilden mijn ouders een foto van mijn opa en ik waarop hij mooi lacht met zijn 'nieuwe' tanden. Tijdens het nemen van die foto roept mama nog eens toon meer eens je tanden en ik dacht dat het tegen mij was. Dus op die foto toon ik heel breed mijn gebit. Een grappige herinneringen die ik blijf koesteren.

http://www.schooltv.nl/video/allerzielen-de-dag-waarop-katholieken-aan-hun-overledenen-denken/#

De kamer die iedereen binnengaat na zijn dood, voor de begrafenis.

De video die ik vond op delicous (een pagina van Vives met materiaal die we kunnen/mogen gebruiken voor onze blog)zet ik liever niet in mijn blog. Maar ik wil er wel iets over vertellen. Bij het lezen van de titel van deze video dacht ik dat het ging over de 'kamer des oordeels'. De kamer waarin er beslist wordt of je naar de hemel of de hel mag. Maar bij het bekijken van deze video werd er duidelijk iets anders getoond. Wanneer we sterven worden we namelijk allemaal eerst gewassen en klaargemaakt om een laatste groet mogelijk te maken. Wel chapeau voor de mensen die dit dagelijks doen. Die ervoor zorgen dat er op een mooie manier afscheid kan genomen worden van een geliefd persoon. Ik zou het niet kunnen.

Een vroegere klasgenoot van mij ging overledenen gaan wassen als vakantiejob. Hij verdiende goed maar ik zou het niet willen doen. Ik had respect voor hem dat hij dat wilde doen, want niet veel mensen zouden dit volgens mij willen doen.

Film ~ Oscar et La Dame Rose

http://fransefilms.nl/film/oscar-et-la-dame-rose/

Ik ben niet een voorstander van Franse films. Maar deze film mochten we bekijken tijdens de les. Het is echt wel een mooie film. In deze film wordt het lijden  en afscheid nemen anders gebracht dan dat de meeste regisseurs zouden doen. De meeste regisseurs zouden de harde werkelijkheid in de film laten zien. Maar deze film geeft er een prachtige draai aan. Het is echt een aanrader. 

Ik vat deze film samen in de woorden ziekte, vreugde en bekommernis. Ziekte omdat de film gaat over een kankerpatiëntje. Vreugde omdat Oscar in zijn laatste dagen dat hij nog leeft van alles ‘meemaakt’. En bekommernis omdat La Dame Rose zich bekommert over Oscar.

• Ik vond het een prachtige film. Het verhaal kon ik niet vergelijken met gebeurtenissen uit mijn leven maar ik ondervond wel dat ook ik veranderd ben door een persoon. In de film verandert La Dame Rose van heel op zichzelf gericht naar iemand die met liefde omgaat met een persoon. Het was precies alsof ze eerst een bevroren hart had die door Oscar gesmolten werd. Ik ben ook veranderd door een aantal ervaringen in mijn leven die ik liever niet op mijn blog vermeld.

• Het minder herkenbare in de film vond ik het feit dat de ouders zich wat afzonderden van Oscar. Ze bezochten hem niet vaak in het ziekenhuis, wanneer ze dat wel doen proberen ze zo min mogelijk over zijn ziekte te praten. Terwijl ik toch denk als ouder dat je de laatste dagen van je kind zijn leven altijd bij hem wil zijn. Natuurlijk iedereen heeft een andere manier van ‘rouwen’ maar deze manier vond ik toch niet herkenbaar.

Drie scènes die me het meest bijgebleven zijn:

• De eerste scène die me het meest bijgebleven is, is de eerste scène waarin Oscar La Dame Rose tegen het lijf loopt. Ze is heel bruut en scheldt zelfs op Oscar. Maar het doet Oscar precies niets. Ik kreeg meteen het gevoel van oei, zal dit de volledige film zo zijn. Zo’n onbeleefde dame die er nochtans piekfijn uitziet. Ik was wat verbaasd.

• In de film op kerstavond is Oscar stiekem mee geweest met La Dame Rose naar huis. Tijdens de rit valt Oscar echter in slaap en kon hij zijn grote intrede niet maken. Na lange tijd wordt hij wakker. Gelukkig vindt La Dame Rose hem snel om hem op te warmen. In deze scène merken de kinderen van La Dame Rose dat ze veranderd is. Dat haar ‘ijs hart’ aan het smelten is. Ze probeert het nog wat de ontkennen omdat haar kinderen dit niet gewoon zijn van haar, maar haar kinderen vinden het juist mooi. Ze vinden het mooi dat ze zich bekommert over Oscar.In het begin had ik wat schrik dat het niet goed zou aflopen met Oscar. Hij zat alleen in een koude wagen. Ik was bang dat ze hem te laat zouden vinden. Gelukkig liep het goed af. Ik vond het prachtig heo La Dame Rose zich bekommerde over hem. Ze behandelt hem alsof het haar eigen kind is prachtig gewoon!

• In het ziekenhuis zitten er natuurlijk veel kinderen. Oscar wordt verliefd op het ‘blauwe’ meisje. Blauw omdat ze problemen heeft met haar longen waardoor het zuurstofrijk bloed niet genoeg door haar lichaam gevoerd wordt. Toen het meisje genezen was en naar huis mocht, mocht ze geen afscheid nemen van Oscar. Ik vond het zo erg voor Oscar. Het was zo triest dat ze geen afscheid konden nemen. De reden was omdat ze elkaar niet ziek zouden maken. Maar toch al was het maar even kort. Ik vond het zeer jammer.

Sowieso vind ik het belangrijk dat er afscheid genomen kan worden. Ik heb nog niet veel met lijden in aanraking gekomen. Enkel bij mijn opa en ik heb afscheid kunnen nemen. Ik heb hem de avond nog gezien voordat hij ’s nachts stierf. Wat ik zeker belangrijk vind is dat je goeie herinneringen samen hebt. Deze herinnering van het ‘blauwe’ meisje dat ze geen afscheid kon nemen zal niet fijn zijn voor haar.
Ook zag ik nu meer dan ooit dan mensen kunnen veranderen. 
Wat dan vooral te maken heeft met La Dame Rose. Mensen kunnen veranderen en een eerste indruk is niet voldoende om erop verder te gaan. In de film verandert La Dame Rose helemaal! Van ijskoud naar heel liefdevol en teder. Ze geeft Oscar het mooiste ‘leven’ dat hij maar kon hebben.

De thematiek van de film is normaal gezien heel triest. Kind met kanker die zijn laatste dagen aftelt. Maar de regisseur doet dit op een heel andere manier. Je zou denken dat het bijna een fantasiefilm wordt maar dat is het zeker niet. Ik denk dat zo’n situatie in het echt ook zou kunnen voorkomen. Het is niet helemaal fictie. 
Ik denk dat de regisseur eens de situatie door de ogen van het kind wil brengen. Hoe ervaart het kind deze heisa rond het lijden. 
Elke dag schrijft Oscar ook een brief aan God en La Dame Rose hangt die dan aan een ballon en laat hem opgaan. Op die manier spreekt Oscar met God. Wordt zijn geloof erbij betrokken. Want bij zo’n thematiek denk ik wel dat er veel mensen God aanspreken.

De manier waarop ik met lijden en afscheid nemen zou omgaan herken ik wel een beetje mezelf in La Dame Rose. Ik denk wel dat ook ik het beste ervan zou maken.
De regisseur brengt dit thema op een zeer vertederende manier aan. Het is geen film waarin je zit te wenen, wat dit thema normaal wel zou moeten teweegbrengen. Ik zou het zeker niet op zo’n manier kunnen gebracht hebben.

Het lijden, afscheid nemen wordt op een mooie manier gebracht. Het is een unieke manier. 

In volgende brief wil ik je iets meer vertellen over de film Oscar et La Dame Rose. Ik heb deze film gezien op school in het vak religie, zingeving en levensbeschouwing. Deze film hoort bij de dimensie van lijden.

Zoals de titel van de film het zegt het is een Franse film. Ook al vind ik Franse films niet mooi om naar te kijken, deze heb ik toch volledig uitgekeken. Het is dan ook een echte aanrader.

De thematiek van deze film, namelijk lijden, wordt op een andere manier gebracht dan dat andere regisseurs zouden doen. De meeste filmmakers brengen lijden meestal zoals het echt is met verdriet en donker. Maar deze film brengt het helemaal anders. Je zou bijna durven zeggen op sommige vlakken komisch. In deze film verbinden ze verdriet met een lach. Nu denk je misschien dat lijden helemaal niet grappig is. Dat is ook waar maar het wordt op zo’n mooie manier gebracht dat het toch een mooie film blijft om naar te kijken.

Het verhaal gaat over een kind met kanker. Boem, meteen een thema die een krop in de keel bezorgt. Maar in het grootste deel van de film kreeg ik geen krop in de keel. Het werd op een mooie manier gebracht waardoor de tranen lang wegbleven. Er waren natuurlijk scènes die toch even voor een traantje zorgen maar met deze thematiek kan het niet anders.

De regisseur zijn bedoeling was volgens mij ook niet om het verdriet te verdoezelen. Maar om het afscheid nemen en verdriet op een andere manier te tonen. Sommige stukken werden ook precies uit het leven gegrepen en die heel herkenbaar zijn. Namelijk de ouders van Oscar die het zeer moeilijk hadden om afscheid te nemen. Ze wisten dat het einde naderde maar gingen er niet zo goed mee om. Oscar merkte dit ook en wilde hen dan ook niet meer zien.

Het is volgens mij ook niet eenvoudig om als ouder te weten dat je je kind zal moeten afgeven. Als ouder wens je dat je je kind niet ziet sterven.

Mocht ik filmmaker zijn ik zou het niet zo kunnen brengen. Ik zou iemand zijn die de realiteit laat zien. Deze regisseur heeft er goed over nagedacht want ook met kleur werd er gespeeld. Zoals de titel La Dame Rose. Die dame is echt volledig in roze gekleed. Om wat vreugde en fleurigheid in het leven van Oscar te brengen (denk ik). Er wordt in de film met dit roze gespeeld, er is zelfs één scène die zo mooi laat zien hoe, maar ik vertel die scène niet omdat het een cliffhanger is.

Ikzelf heb nog niet zo veel in contact gekomen met lijden. Ik vind het een moeilijk thema om mee om te gaan. Deze film kan ik niet beschrijven als mijn manier van lijden. De humor die in deze film getoond wordt zou ik niet kunnen appreciëren. Ik heb wel al bijna lijden meegemaakt (persoon in coma, die ik dreigde te verliezen). Toen kon ik humor hieromtrent niet appreciëren. 

Mensen gaan op verschillende manieren om met verdriet. Sommige mensen kunnen misschien wel de humor zien in het afscheid nemen. Maar lang niet iedereen. Ik denk wel dat je deze film het best bekijkt wanneer lijden niet recent in je leven was. Deze film bekijk je best op een gewone standaard dag in je leven. Wanneer je niet te melig wil doen maar ook niet wil lachen met alles wat er gebeurt. 

Lijden kent veel vormen ~ Omgaan met lijden

Mensen reageren vaak verschillend op het lijden. Dit omdat het van verschillende factoren afhangt, de dader, de daad, het gevolg,... Er zijn vier visies op de daders:

1. Diabolisering: Men ziet in de dader de duivel. De dader is volledig doordrenkt door het kwade. Ik zou bij dit soort lijden, het leed dat Dutroux aangericht heeft plaatsen. De zaken die hij heeft gedaan zijn duivels!
2. Banalisering: Vergelijk de dader eens met andere mensen. De omgevingsfactoren waarin de dader opgroeide. De dader is slachtoffer van invloeden van buitenaf. Denk maar aan de Holocaust. De daders die de vele Joden in de gaskamers hebben omgebracht hebben enkel bevelen opgevolgd. Ze wisten misschien wel dat het onjuist was maar deden wat van hen gevraagd werd.
3. Ethisering: De daders proberen hun gedrag voor zichzelf en anderen te rechtvaardigen. Ze zien hun slachtoffers als het kwade en praten hun eigen gedrag goed. IS handelt op deze manier, alle ongelovigen straffen ze met de dood. 
4. Fragmentatie en zelfbedrog: Mensen nemen verschillende rollen aan. Door een bepaalde rol niet aan te gaan ontstaat het kwaad. Wanneer je in het verkeer een ongeluk ziet gebeuren neem je dan de rol aan van hulpverlener of blijf je in je auto zitten als ramptoerist? Wanneer je goedkopere koffie koopt spaar je voor je gezin maar steun je de derde wereld niet door het kopen van duurdere, eerlijke koffie (=zelfbedrog).

Is vergeving altijd mogelijk?

Wanneer je kijkt naar vergeven moet je ook weer de dader erbij halen. Want vergeving is niet altijd mogelijk.

1. Diabolisering: Geen vergeving mogelijk! De dader is niet in staat om tot schuldbesef te komen.
2. Banalisering: Vergeving is onmogelijk. De dader is eigenlijk zelf slachtoffer van zijn oversten. De dader heeft geen verantwoordelijkheid en dus geen schuld die vergeven kan worden.
3. Ethisering: De mens handelt vanuit zijn 'goede' visie. De dader heeft geen schuld maar zijn visie strookt niet met die van anderen.
4. Fragmentatie en zelfbedrog: Vergeving is mogelijk. De ander kan tot inkeer en schuldbesef komen, wat een noodzakelijke voorwaarde is om vergeving te kunnen vragen. 

Maar als ik denk aan vergeving dan komen deze vormen van daders niet in mij op. Ik kijk vooral naar de daad en het leed die de dader heeft aangericht. EN vergeving moet van twee kanten komen. Het slachtoffer moet de vergeving aanvaarden, de vergeving schenken en de dader moet zich bekeren en inzien dat wat hij gedaan heeft fout was.

In sommige situaties is vergeving onmogelijk en dat besef ik maar al te goed. Maar blijkbaar zijn er nog altijd mensen die iedereen een nieuwe kans bieden, maar naar volgende video.

Deze man heeft verschillende moorden gepleegd. Niemand lijkt hem dit te vergeven wat ook ik normaal vind. Hij blijft koelbloedig tijdens alle verhalen van de nabestaanden van zijn slachtoffers. Tot dat één iemand hem vergeving biedt. Dan knapt hij en barst hij in tranen. Zo zie je maar hoe krachtig vergeving kan zijn!

[shady habashy]. (2012, 13 december). The Power of Forgiveness - Gary Ridgway [film]. Opgevraagd van http://www.youtube.com

https://www.youtube.com/watch?v=f2_OOaP763k

Christendom en verzoening

In de katholieke kerk is er het sacrament van verzoening. Het bestaat uit vier aspecten:

1. Berouw: Beseft de dader zijn fouten en is hij bereidt ze in de toekomst niet meer te maken.
2. Belijdenis: Benoemen van de fouten tegenover een priester (biecht).
3. Boete: De schade, het leed waar mogelijk herstellen.
4. Absolutie: Vergeving van de zonden door priester in naam van Jezus. Alleen mogelijk wanneer de boeteling zich zelf weer naar God gekeerd heeft.

Dus de verhouding is tussen mens en God. Niet eenvoudig want zo is het mogelijk dat de dader vergeving ontvangt van het sacrament maar niet van het slachtoffer.

http://www.bijbelseplaatsen.nl/onderwerpen/C/Chr%20symboliek/91/

Films die met een vorm van leiden te maken hebben.

Adem

https://www.youtube.com/watch?v=hAJRslMmHiM

Tot Altijd

https://www.youtube.com/watch?v=7GucCtkA9i0

The Broken Circle Breakdown

https://www.youtube.com/watch?v=7CsIR6fMqU0

Stuk voor stuk prachtige Belgische films die een bepaalde manier van lijden tonen. Het is op een andere manier dan de film Oscar et la La Dame Rose waar lijden op een minder tragische manier gebracht wordt.

Deze films laten lijden zien die je niet onberoerd zullen laten. Ik heb ze zelf ook alle drie de films gezien en ik vond ze prachtig. Zelfs ik kon de tranen niet bedwingen terwijl ik niet gauw ween bij een film.

Deze drie films laten meteen ook zien dat lijden voor iedereen anders is. Zelfs in een film wordt lijden voor de verschillende personages anders ervaren. We kunnen dus zeker niet zeggen dat leiden voor iedereen hetzelfde is. 

Leiden, rouwen, verlies in de kleuterklas.

Wat als het voorkomt in je klas? Hoe ga je ermee om? 

Zelf heb ik het al meegemaakt dat ze een klasgenoot uit de klas komen halen omdat haar vader overleden was. Iedereen uit de klas had verdriet. Ook al kende niet iedereen haar vader. De leerkrachten vingen ons toen goed op doordat we in de klas mochten blijven en we met elkaar praatten over verlies. Ik denk dat praten wel een goeie manier kan zijn om elkaar te steunen maar niet voor iedereen. Niet iedereen wil erover praten. Dan moeten we die keuze respecteren.

Tijdens mijn stage bij mensen met een beperking spraken ze vaak over een rouwkoffer. Ook in de scholen hoor ik dit vaak terugkomen. Dit kan misschien wel een hulp zijn. Wanneer die koffer dan samengesteld wordt moet er dan aandacht zijn voor de verschillende manieren van rouwen. De ene persoon grijpt meteen naar zijn geloof, terwijl iemand anders al genoeg heeft met een beer. 

Bij kleuters is dit natuurlijk helemaal anders.

Bij kleuters is het nog niet eenvoudig om het geloof erbij te betrekken. Zeker niet bij de jongste kleuters. Bij kleuters denk ik dat het vooral belangrijk is dat er zaken inzitten die ze herkennen. Een knuffel om vast te nemen, een deken om zich in te wikkelen, een foto van de persoon die gestorven is, een verhaal die ook gaat over lijden.

Op de foto van de traantjeskoffer zie je ook duidelijk een telefoon. Ik denk dat die telefoon symbolisch is om te bellen naar de persoon die overleden is. Wat ik wel zeer mooi vind en later ook zou toepassen.

https://www.pinterest.com/adhaeze/rouwen-in-de-klas/

https://www.pinterest.com/pin/499899627368992117/